Gözlemlenebilir bir biçimde, toplum olarak iletişim kurarken çeşitli zorluklar yaşıyoruz.

Ya bazımız çok çekingen ve pasif ya da bazılarımız çok saldırgan ve sert.

Yetiştirme tarzımızda karşı tarafa hürmet ve minnet duyma üzerine yoğunlaşan davranışlarımız, zamanla kendimizi ifade etmekte zorlanmamıza yol açıyor.

İnsanların hakkımızda ne düşündüğünü, taleplerimiz veya itirazımız olduğunda nasıl karşılık verecekleri ile ilgili çekincelerimiz bizi sözel ifadeden alıkoyuyor.

"Ayıp olur; gerek yok; şimdi gerilmeyelim; neyse sesimi çıkarmayayım…" düşünceleri ile ifade etmek istediğimiz haklarımızı, düşünce ve duygularımızı saklarız.

Dolayısıyla ikili ilişkilerde sınırlarımız belirgin olmaz ve insanlar bunların farkında olmadan ihlal ettiğinde de suçlulukla baş başa kalırız.

Bu durumun birçok sonucu var: Hayır diyememek, hakkını savunamamak, ihtiyaçlarını aktaramamak, fikri olunan bir konuda ifade etmemek gibi… Hatta bir süre sonra ortamlara girmekten imtina eder, kendimizi soyutladığımız da olur.

Bu davranışlar bir süre devam ettiği takdirde artık özgüvenimiz yavaş yavaş zedelenir ve bunu kaderimiz olarak kabul ederek ona teslim oluruz.

Bu konuda ebeveynlere birkaç önerim olacak.

Çoğu konuda çocuklarınızın neler düşündüğünü ve hissettiğini öğrenmeye çalışın. Cevabı cidden mühim değil (şimdilik).

Çünkü asıl derdimiz bu durumun ona ne düşündürdüğü ve hissettirdiği üzerine yoğunlaşması; Bunların önemsendiğini görmesi ve kendi içsel seslerine yönelik bir farkındalık kazanmasıdır.

Çokça gözlemliyoruz ki bazı ebeveynler çocuklarının yerine cevap veriyor, ifade ediyor veya karar veriyor. İşte tüm bunları azaltmaya başlayın ve hatta kesin.

Zira yetişkin olduğunda da onun yerine karar veren, onun düşünce veya duygularını ifade eden birine ihtiyaç duyarak bağımlı ilişkiler kurma olasılığını artırıyorsunuz. Derdimiz, özerk ve güvenli bireyler yetiştirmek olacaksa, onları bu konuda teşvik etmeniz gerekiyor.

Ayrıca, çocuklarınızın kendilerini ifade etmelerini sadece ev içinde değil akraba ve sosyal ortamlarında da teşvik edin. İfadelerine yönelik yargılayıcı değil, teşvik edici ve onarıcı bir rol üstlenin.

Bu tarz davranışlar ile sizler de "açık ebeveyn" rolüne gireceksiniz. Böylece, herhangi bir olumsuzlukta yargılanmayacağına inanan çocuk, sorunu net bir şekilde size dile getirecektir. Buna, haklarının ihlali ve istismar da dahil olabilir!

Yaşadığımız davranışsal örüntüler birer kader değildir. Değişim için yargısız ve teşvik edici olmak şarttır.