Türk''ler, tarih boyunca kız çocuklarına, hatunlarına değer veren, onları önemseyen, insan yerine koyan, komutanlar ve hakanlar gibi yetiştiren tek tanrılı dine mensup bir milletti. Aynı zamanda insan hakları açısından da çağdaş kültürün örneklerini vermiş önder uluslardandı.
Eski Türkçede "namus" sözcüğü yoktu. Çünkü Türkler namussuzluk nedir bilmezlerdi!
Türk geleneğinde kadın arkadaştı, kadın anneydi, kadın sevgiliydi, tek başına bir devletti. Türk kültüründe kadın dövmek diye bir şey bilinmezdi. Bu olay daha sonraları bazı kavimlerle kaynaşmanın sonucunda kendini göstermişti. Eski Türk kültüründe, örfünde kadın her zaman el üstünde tutulur, erkeğinin sağ tarafında oturur, yokluğunda da erkeğini temsil ederdi.
Tarihe geçmiş Cengiz Han''ın eşi için söylediği o meşhur söz; "Ben sizin han''ınızım, bu da benim han''ım" tarihin süzgecinden geçerek dilimize yerleşen "hanım" kelimesi de bunu gösterir.
Mev''ûde kelimesi, Cahiliye döneminde diri diri toprağa gömülen kız çocuğunu ifade eden Arapça bir terim. Sözlüklerde "bir şeyin üzerine ağır yük yüklemek", "diri diri toprağa gömmek" manalarındaki ve''d mastarından türemiş bir kelime olarak gösterilir. Arapç''da aynı anlama gelen veid ve veideye göre daha çok kullanılır.
Genel olarak kız çocukları, bazen de erkek çocuklarının öldürülmesi Cahiliye devri Arap toplumunda birçok kabile tarafından uygulanan bir gelenekti. Temim, Kinane, Kays, Hüzeyl, Esed, Kureyş, Bekir, Vail, Kinde ve Huzaa bu âdetin uygulandığı kabileler arasında söz edilir.
Anlatılanlara göre Cahiliye Araplarında kız çocukları iki usulde öldürülüyordu. Bunlardan biri, hamile kadının doğumunu arazide yaparak çocuğun kız olması halinde onu kazdığı bir çukura kendi elleriyle canlı canlı gömmesi, diğeri ise genellikle altı yaşına girinceye kadar yaşamasına izin verilip daha sonra babası tarafından canlı canlı gömülmesiydi. Öldürme vakti gelince baba, hanımına, kızına temiz ve güzel elbiseler giydirmesini söylerdi. Ardından onu akrabalarına gezmeye götüreceği bahnesiyle daha önce kazdığı çukurun başına götürür ve süratle gömerdi. Diri diri gömmenin yanında suda boğmak, kuyuya yahut uçuruma atmak veya boğazlamak suretiyle de kız çocuğunun öldürüldüğü oluyordu.
Cahiliye döneminde kız çocuklarının öldürülmesinin birtakım sebepleri vardı. Bunların ilki yoksulluk ve yoksul düşme korkusuydu. Çünkü erkek çocuk aile bütçesine katkıda bulunurken, kız çocuklarının aileye külfet getirdiği düşünülüyordu. Bununla birlikte bazen erkek çocuklar da aynı sebeplerle öldürülmekteydi. İkincisi kabileler arası savaşlardı. Kadınlar ve çocuklar savaşta genellikle korunmaya muhtaçtı ve daima esir düşme ihtimalleri vardı.
Kız çocuklarının öldürülmesinin bir sebebi de namus korkusuydu. Çünkü kabileler arası savaşın yanı sıra ani baskınlarda kız çocuklarının başına gelebilecek kötü haller kızın ailesinin toplumda aşağılanmasına yol açıyordu. Ayrıca tefecilik yapan, fahiş faizlerle verdikleri paraları ödeyemeyen kişilerin kızlarına, kadınlarına el koyup pazarlayan insafsız ve ahlaksız egemenlerin eline düşmesinden korkmalarıydı. Ayrıca kız çocuklarının çolak, topal, kötürüm, kör, şaşı olması veya ciltlerinde alacalar, benekler bulunması gibi durumlar da onların uğursuz sayılmasına ve öldürülmesine yol açıyordu. Öte yandan tanrılara insan kurban etme adeti de bu gelenek üzerinde etkili oluyordu.
Özetlersek; İslâm''dan önce Arap toplumunda bir kadının kız doğurması ile evine namus lekesi gelmesi aynı telakki ediliyordu. Esir edilen bu kadınların ve kızların kötü yola düşme ihtimalleri bulunmaktaydı. Kimsesiz ve himayeden yoksun kadınların namusu tehlike altında olduğu açıktı.
İşin garip tarafı; Arap kültüründe, kız çocukları insandan sayılmadığı için, kızı olanlar kızlarına isim vermez, onun yerine numara verirlerdi.
''Vahide'' isim değildir, ''Birinci'' demekti. İlk doğan kıza verilen numaraydı.
''Saniye'', ''İkinci'' demektir, ikinci kıza verilen numaradır.
''Selase'' ve ''Bite'' isimleri ''Üçüncü'' demekti, üçüncü doğan kıza verilen numaraydı.
''Rabia'' da ''Dördüncü'' demektir, dördüncü doğan kıza verilen numaraydı.
Dünya kurulduğundan beri kız çocuklarını, diri diri toprağa gömen kültüre sahip tek millet Cahiliye dönemi Araplardı.
